Kiedy reżyser Hugo Martin zaprezentował mantrę dla Doom: The Dark Ages jako „Stand and Fight” podczas dewelopera Xbox Direct na początku tego roku, natychmiast zostałem urzeczony. Ta koncepcja wyraźnie kontrastuje z wiekiem zagłady , która kwitła na hiper-kinetycznych, ciągle poruszających się walkach przeciwpożarowych. Jednak Doom Eternal miał jednego wroga, który powtórzył to nowe podejście - Huncwot. Polaryzująca postać we wszechświecie zagłady, maruder jest pogardzany przez mnie wielu. Moje emocje związane z mrocznymi wiekami wzrosło, gdy zdałem sobie sprawę, że jego walka obracała się wokół reagowania na jasnozielone światła, mechanikę centralną dla pokonania Maraudera.

Zapewniamy, że ciemne wieki nie ogranicza cię do frustrującego pojedynku podobnego do szybkich i trudnych bitew Maraudera w wiecznym . Zamiast tego wprowadza Huntera Agaddona, chroni i władając śmiertelnie kombinację, ale esencja trudnych spotkań Eternala przenika każdego wroga w mrocznych wiekach . Gra ponownie wyobraża sobie, udoskonala i ponownie stosuje zasady Maraudera w całym systemie bojowym, zapewniając, że każda bitwa wydaje się strategiczna i wciągająca, bez rozdrażnienia.

Marauder wyróżnia się jako wyjątkowy przeciwnik w Doom Eternal . Zwykle przechodzisz przez areny bojowe, przecinając mniejszych wrogów i żonglując większymi zagrożeniami. Wieczne jest często nazywane grą zarządzania, w której prędkość, przestrzeń i strzelby są Twoimi narzędziami do kontrolowania chaosu. Ale kiedy pojawia się maruder, całkowicie zmienia dynamikę. Ten potężny wrogi, władający topór, wymaga niepodzielnej uwagi, często spotykanej na potyczkach jeden na jednego. Kiedy dołącza do większych walk, najlepszą strategią jest unikanie swoich ataków, wyjaśnienie innych wrogów, a następnie stawienie czoła.

Huncwot Dooma Eternala jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych wrogów w historii FPS. |. Kredyt obrazu: oprogramowanie ID / Bethesda

Stanie nieruchomo nie jest tym, co oznacza „stań i walcz” w wiecznym ; Chodzi o dominowanie na polu bitwy poprzez strategiczne pozycjonowanie. Zbyt blisko i ryzykujesz śmiertelną strzelbą; Za daleko, a będziesz obrzucony pociskami, choć łatwiej do unikania. Kluczem jest sprowokowanie huśtawki siekiery Maraudera, ponieważ jest to wrażliwe tylko podczas przekazywania. Jego tarcza energii pochłania twoje strzały, więc musisz doskonale ustawić się, aby wykorzystać ten krótki moment, gdy jego oczy migają jasnozielone - twój sygnał do uderzenia.

Podobnie w Doom: The Dark Eges , będziesz obserwować te jasnozielone sygnały. Skinienie na oryginalną grę, Demony wypuszcza salwy pocisków, niektóre oznaczone zielenią, którą można sparować przy użyciu nowej tarczy Doom Slayer. Początkowo taktyka obronna, ta parry staje się późniejszą potęgą, dzięki systemowi Rune Shield, umożliwiając ogłuszenie wrogów lub wywołanie automatycznej armaty ramion.

Poruszając się po polach bitewnych w ciemnych wiekach , znajdziesz się w serii skoncentrowanych, intensywnych bitew jeden na jednego. W przeciwieństwie do walk Marauder, przetrwanie nie jest zależne wyłącznie od tych zielonych sygnałów, ale opanowanie parry z runami tarczy podnosi ją do kluczowej części zestawu narzędzi bojowych. Mechanika Parry w grze mają te same podstawowe zasady, co spotkanie Marauder - potrzebujesz odpowiedniej odległości, idealnego czasu i szybkiego odruchu, aby odwrócić falę bitwy. To skupienie przekształca twoją podróż w serię strategicznych dystansów przeciwko potężnym demonom.

Marauder w Eternal zakłócił przepływ gry, zmuszając graczy do porzucenia zwykłych taktyk. Ta przerwa od konwencji jest właśnie powodem, dla którego uwielbiam Maraudera - wymagał nowego tańca w grze baletu. Eternal już złamał zasady strzelców z pierwszej osoby, ponowne wyobrażanie sobie zarządzania zasobami i walką, a Huncwot rzucił to jeszcze bardziej, co czyni go ostatecznym testem. Rozumiem jednak frustrację, jaką wywołała wśród graczy.

Podczas gdy łowca Agaddona może najbardziej przypominać Maraudera w ciemnych wiekach , każdy demon niesie w sobie trochę przerażającego wroga Eternal . |. Kredyt obrazu: oprogramowanie ID / Bethesda

Doom: The Dark Eges odnosi się do tego, integrując różnorodne „tańce” z bojowym gobelinem. Każdy główny wrog ma swój unikalny zielony pocisk lub uderzenie w zwarciu, wymagające dostosowania strategii dla każdego spotkania. Na przykład Mancubus uruchamia „ogrodzenia” energii z zielonymi „filarami”, które musisz wplatać do Parry, podczas gdy pochwa wysyła salwę sfer, domagając się sprintu, aby je odwrócić. Revenant, przypominający Huncwot, pozostaje niewrażliwy, dopóki nie sparkujesz jego zielonych czaszek.

Z każdym demonem wymagającym innego podejścia, wprowadzenie nowych wrogów wydaje się raczej naturalne niż destrukcyjne. Agaddon Hunter i Komodo mogą stanowić wyzwanie z ich agresywnymi atakami w zwarciu, ale do tego czasu jesteś dobrze zorientowany w dostosowaniu taktyki. Nie było tak w przypadku Maraudera w Eternal , gdzie gracze byli przyzwyczajeni do wyboru właściwej broni dla właściwego wroga, a nie polegać na strategiach pozycjonowania i reakcji.

Projekt Maraudera nie był wadliwy; To było jego nieoczekiwane zakłócenie ustalonych zasad Eternal , które zaskoczyły graczy. Doom: The Dark Eges przygotowuje Cię do podobnych wyzwań, osadzając swoją mechanikę opartą na reakcji w całej grze, nie tylko jako nagły zwrot akcji. Choć wyzwanie jest mniej intensywne-okno Parry jest bardziej wybaczające niż podatność na ułamek sekundy w ułamku sekundy-pozostaje podstawowa idea: czekam na odpowiedni moment, sygnalizowany przez zielone światło, aby uderzyć zdecydowanie. Mroczne wieki mogą oferować inne pojęcia, ale są one niewątpliwie obecne. Stoisz i walczysz.