Yoko Taro, de visionair achter Nier: Automata en Drakengard , hebben onlangs de diepgaande impact van ICO op videogames als artistiek medium besproken. Uitgebracht in 2001 voor de PlayStation 2, kreeg ICO snel cultstatus voor zijn minimalistische esthetische en suggestieve, woordeloze verhalen.

Taro benadrukte de revolutionaire kernmechaniek van het spel: Yorda begeleiden door haar hand vast te houden. Hij wees erop: "Als ICO je de opdracht had gehad om in plaats daarvan een koffer zo groot te dragen, zou het ongelooflijk frustrerend zijn geweest." Deze eenvoudige handeling van het leiden van een ander personage was baanbrekende, uitdagende gevestigde normen van game -interactie.

Destijds gaf een succesvol spelontwerp vaak prioriteit aan boeiende gameplay, zelfs met simplistische visuals - denk aan basisblokjes. ICO tartte dit en gaf prioriteit aan emotionele resonantie en thematische diepte boven puur mechanische innovatie. Taro gelooft dat ICO heeft bewezen dat kunst en verhaal een integraal onderdeel van de game -ervaring kunnen zijn, in plaats van louter raamdressing.

Taro noemde ICO 'Epoch Making', prees zijn vermogen om een ​​diepgaande betekenis over te brengen door subtiele interacties en sfeermosferisch ontwerp, waardoor het verloop van game-ontwikkeling fundamenteel verschoof.

Naast ICO noemde Taro Undertale (Toby Fox) en Limbo (PlayDead) als even invloedrijke titels. Deze spellen, zo betoogden hij, breidden het expressieve potentieel van interactieve media uit, wat het vermogen van videogames voor diepe emotionele en intellectuele impact aantoont.

Taro's waardering voor deze games biedt waardevol inzicht in de creatieve welzijn van zijn eigen werk, waardoor de voortdurende evolutie van videogames verder wordt benadrukt als een krachtige en veelzijdige kunstvorm.