Een van de meest memorabele momenten in de gehele Assassin's Creed -serie ontvouwt zich aan het begin van Assassin's Creed 3, wanneer Haytham Kenway zijn werving van een team in de Nieuwe Wereld concludeert. Spelers worden aanvankelijk ertoe gebracht te geloven dat ze zich bij een groep moordenaars voegen. Haytham's gebruik van een verborgen mes, zijn charisma die wedijvert met die van de iconische Ezio Auditore, en zijn acties tot nu toe - het maken van indianen uit de gevangenis en het confronteren van Britse Redcoats - beschermen hem als een held. De illusie verbrijzelt echter wanneer hij de Tempeliersmantra uitgesproken, "Moge de vader van begrip ons begeleiden", onthullend dat we de tegenstanders van de serie, de Tempeliers, hebben gevolgd.

Deze wending is een voorbeeld van de piek van het verhalende potentieel van Assassin's Creed. Het originele spel introduceerde een boeiend uitgangspunt - tracking, begrip en moordende doelen - maar het verhaal en de personages, inclusief hoofdrolspeler Altaïr, miste diepte. Assassin's Creed 2 verbeterde met de meer charismatische Ezio, maar slaagde er niet in zijn vijanden te ontwikkelen, zoals Cesare Borgia in Assassin's Creed: Brotherhood. Pas in Assassin's Creed 3, tegen de achtergrond van de Amerikaanse revolutie, viel Ubisoft zowel de jagers als de gejaagden volledig uit. Deze benadering creëerde een naadloze verhalende stroom en een harmonieuze mix van gameplay en verhaal, een balans die nog moet worden gerepliceerd in volgende games.

Hoewel het huidige RPG-gerichte tijdperk van de serie toejuiching heeft ontvangen, beweren veel fans en critici dat Assassin's Creed in verval is. Debatten over de oorzaak variëren van de steeds fantastische instellingen met goden zoals Anubis en Fenrir, tot het opnemen van verschillende romantische opties en de introductie van echte historische figuren zoals Yasuke in Assassin's Creed Shadows. Ik geloof echter dat de ware achteruitgang voortkomt uit de verschuiving van de serie, weg van karaktergestuurde verhalen, nu overschaduwd door uitgebreide sandbox-elementen.

In de loop van de tijd heeft Assassin's Creed zijn oorspronkelijke actie-avontuurindeling uitgebreid met RPG- en live service-elementen, waaronder dialoogbomen, op XP gebaseerde nivellering, buitboxen, microtransacties en versnellingsaanpassing. Maar naarmate deze afleveringen groter zijn geworden, is de essentie van de serie steeds meer verdund gevoeld. Hebben niet alleen nevenmissies zoals klimtorens en het verzamelen van items worden repetitief, maar de kernverhalen is ook geleden.

Hoewel een game als Assassin's Creed Odyssey meer inhoud biedt dan de Creed 2 van zijn voorganger Assassin, kan veel ervan oppervlakkig en onderontwikkeld aanvoelen. De opname van spelerskeuze in dialoog en acties, bedoeld om onderdompeling te verbeteren, resulteert vaak in minder gepolijste scripts die dun zijn uitgerekt over meerdere scenario's. De gerichte scripts van de eerdere actie-avontuurspellen maakten daarentegen mogelijk voor goed gedefinieerde personages die niet werden aangetast door de noodzaak om tegemoet te komen aan verschillende keuzes voor spelers.

Deze verschuiving heeft de onderdompeling aangetast, waardoor interacties met personages meer als omgang met AI voelen dan met complexe historische figuren. Het Xbox 360/PS3 -tijdperk van Assassin's Creed leverde een aantal van de beste schrijven in gaming, van Ezio's gepassioneerde "volg mij niet, of iemand anders!" Verklaring na het verslaan van Savonarola, aan Haythams aangrijpende laatste woorden aan zijn zoon, Connor:

'Denk niet dat ik van plan ben je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden.'

De verhalende kwaliteit is ook op andere manieren gedaald. Waar moderne spellen de morele kloof vaak vereenvoudigen als moordenaars = goede en Tempeliers = slecht, verkenden eerdere inzendingen de nuances tussen de twee facties. In Assassin's Creed 3, versloeg elke Tempelier Connor's - en de speler - geliefden. William Johnson suggereert dat de Tempeliers de Indiaanse genocide hadden kunnen voorkomen, Thomas Hickey bekritiseert de onrealistische doelen van de Assassins, en Benjamin Church benadrukt de relativiteitstheorie van perspectief en merkte op dat de Britten zichzelf als slachtoffers beschouwden.

Haytham probeert het vertrouwen van Connor in George Washington te ondermijnen en beweert dat de nieuwe natie niet minder tiranniek zou zijn dan de monarchie waartegen het zich verzette - een claim gevalideerd wanneer wordt onthuld dat Washington, niet Charles Lee, het verbranden van Connor's dorp bestelde. Tegen het einde van het spel blijft de speler meer vragen over dan antwoorden, waardoor de diepte van het verhaal wordt verbeterd.

Nadenkend over de geschiedenis van de serie, de blijvende aantrekkingskracht van de "Ezio's Family" van Jesper Kyd van Assassin's Creed 2 terwijl het thema van de franchise boekdelen spreekt. De PS3-spellen, vooral Assassin's Creed 2 en Assassin's Creed 3, waren fundamenteel karaktergestuurd. De melancholische gitaarreeksen van "Ezio's Family" roepen het persoonlijke verlies van Ezio op in plaats van alleen de Renaissance -setting. Ondanks de indrukwekkende wereldopbouw en graphics van recente Assassin's Creed-titels, hoop ik dat de franchise zal terugkeren naar het leveren van de gerichte, intieme verhalen die me aanvankelijk boeiden. In een industrie die in toenemende mate de voorkeur geeft aan expansieve sandboxen en live servicemodellen, is een dergelijke rendement mogelijk niet in overeenstemming met "goede zakelijke" praktijken.