De blijvende erfenis van Doom is onlosmakelijk verbonden met zijn metalen soundtrack. De iconische afbeeldingen van vuur, schedels en demonische entiteiten van de serie weerspiegelen de esthetiek van bands zoals Iron Maiden. Deze symbiotische relatie tussen Doom en Metal is geëvolueerd naast de gameplay -mechanica van de game, die gedurende drie decennia diverse metalen subgenres overspant. Van de thrash metal -invloeden van de originele ondergang tot de moderne metalcore van Doom Eternal, de muziek heeft consequent de evolutie van de game weerspiegeld.

Het origineel uit 1993 trok zwaar uit de late jaren 80 en vroege jaren 90 metalen reuzen zoals Pantera en Alice in ketens. Tracks als "Untitled" (E3M1: Hell Keep) vertonen een opvallende gelijkenis met "Mouth of War" van Pantera. De algehele soundtrack, met zijn thrash metal-energie die doet denken aan Metallica en anthrax, vulde perfect aan de snelle actie van de game aan. De score van Bobby Prince blijft een tijdloze klassieker, perfect synchronisatie met het iconische gunplay van de game.

DOOM: The Dark Ages - Gameplay Screenshots

6 afbeeldingen

Doom 3 (2004), een vertrek naar overlevingshorror, vereiste een andere muzikale benadering. Terwijl de betrokkenheid van Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen, componeerden Chris Vrenna en Clint Walsh uiteindelijk de soundtrack, die inspiratie putten uit de sfeervolle en complexe stijl van het gereedschap. Het hoofdthema roept het progressieve metaal van gereedschap lateralus op, waarbij het langzamer, meer opzettelijke tempo perfect wordt vastgelegd.

Hoewel een commercieel succes, worden de overlevingshorrorelementen van Doom 3 nu gezien als een uitbijter in de serie. Dit weerspiegelt de bredere verschuiving in het FPS -genre en het metalen landschap van de vroege jaren 2000. De keuze om het toen populaire nu-metal geluid te voorkomen ten gunste van een op tools geïnspireerde aanpak bleek een verstandige beslissing.

De reboot van 2016 markeerde een triomfantelijke terugkeer naar vorm en omarmde de snelle actie en zware metalen energie van het origineel. De baanbrekende score van Mick Gordon, een door Djent doordrenkt meesterwerk, wordt nu als iconisch beschouwd. Het intense, viscerale soundscape is perfect aan de hectische gameplay.

Doom Eternal (2020), terwijl het werk van Gordon was, ervaren productiecomplexiteit, resulterend in een soundtrack die, hoewel nog steeds zwaar beïnvloed door zijn stijl, meer neigt naar Metalcore, die de trends van de late jaren 2010 weerspiegelt. De invloed van bands als Bring Me the Horizon en Architects is duidelijk.

Hoewel Doom Eternal uitstekend is, geven velen de voorkeur aan de ruwe kracht van de soundtrack van Doom 2016. Deze voorkeur weerspiegelt de persoonlijke voorkeur van de auteur voor het eerdere, minder gepolijste werk van bands zoals architecten.

DOOM: The Dark Ages presenteert een fascinerend nieuw hoofdstuk. De eerste glimp suggereert een soundtrack die de invloeden van het verleden en het huidige metal combineert, als gevolg van de unieke mix van klassieke doomelementen en innovatieve mechanica van de game. De langzamere, meer opzettelijke gevechten, met mechs en mythologische wezens, vereist een soundtrack die zowel brutaal zwaar als dynamisch veelzijdig kan zijn. De invloed van banden als geslagen losse is al duidelijk.

De gameplay van de Dark Ages, met de nadruk op gevechten en massale schaal van dichtbij, weerspiegelt de evolutie van modern metaal, met verschillende elementen en het verleggen van creatieve grenzen. De verwachting van zijn soundtrack is hoog en belooft een potentiële nieuwe benchmark in videogamemuziek. De combinatie van intense gunplay en een krachtige soundtrack belooft een ander spannend hoofdstuk in de Doom Saga.