Beklediğim son şey: Bana hatırlatmak için Karanlık Çağlar Halo 3'du. Yine de, ID Software'in Gotik Prequel ile yakın zamanda yapılan uygulamalı bir demo sırasında, kendimi bir cyborg ejderhasının arkasına monte edilmiş, şeytani bir savaş mavna tarafında bir makineli tüfek ateşini açığa çıkardım. Geminin savunma kulelerini yok ettikten sonra, canavarımı geminin üstüne indim ve alt güvertelerinden şarj ettim, tüm mürettebatı birkaç galon kırmızı eğime dönüştürdüm. Birkaç saniye sonra, Warmachine tosttu ve gövdesinden patladım, cehennem makinelerine karşı haçlı seferime devam etmek için ejderhama sıçradım.

Bungie'nin dönüm noktası Xbox 360 atıcısına aşina olanlar, Master Chief'in Antlaşma'nın Scarab tanklarına yönelik saldırısının şeklini anında tanıyacaklar. Helikopter benzeri eşekarısı, holografik kanatlı bir ejderha ve gizli bir uçan tekne için dev lazer ateşleme mekanizması için değiştirilmiş olabilir, ancak deneyimin çekirdeği kalır: yıkıcı bir yatılı eyleme geçiş yapan bir hava saldırısı. Şaşırtıcı bir şekilde, demoda Halo'yu hatırlatan tek an bu değildi. Karanlık Çağların Savaş Çekirdeği açıkça kıyamet olsa da, kampanyanın tasarımı, ayrıntılı kesim sahnelerine olan sevgisi ve oyun yeniliği için daha büyük bir baskı sayesinde çok "2000'lerin sonları" atıcısı var gibi görünüyor.

Hell's Battle Mavna'ya bir ejderha saldırısı. | Resim Kredisi: Kimlik Yazılımı / Bethesda

İki buçuk saat boyunca dört seviye kıyamet oynadım: Karanlık Çağlar. Sadece birincisi, kampanyanın açıcısı, Doom'un (2016) sıkı tempolu, tertemiz haritalanmış tasarımına ve devam filmine benziyordu. Diğerleri beni muazzam bir mekanik pilotluk yaparken, yukarıda belirtilen ejderhayı uçurduğumu ve sırlar ve güçlü miniboslar ile noktalı geniş açık bir savaş alanını keşfettiğini gördü. Bu, Doom'un her zamanki mekanik saflık arayışından, Halo'ya daha fazla benzeyen, Call of Duty ve hatta bir ya da iki görev için konuk yıldız olan senaryo setleri ve yenilik mekaniği üzerinde başarılı olan Nightfire gibi eski James Bond oyunlarından önemli bir ayrılışa işaret ediyor.

Bu yön kıyamet için büyüleyici, özellikle serinin bir zamanlar bu tür öğelerden bir U dönüşü yaptığı düşünüldüğünde. İptal edilen Doom 4, sadece modern askeri estetiğinde değil, aynı zamanda karakterlere, sinematik hikaye anlatımına ve senaryo olaylarına artan bir vurgu nedeniyle Call of Duty'a benzeyecek şekilde ayarlandı. Yıllarca süren çalışmalardan sonra, ID Software bu fikirlerin seri için uygun olmadığı ve daha odaklı Doom (2016) lehine hurdaya çıkardığı sonucuna vardı. Yine de, burada yine karanlık çağlarda, 2025'te piyasaya sürülecek.

Kampanyanın hızlı temposu, Call of Duty'nin en büyük yeniliklerini anımsatan yeni oyun fikirleri ile noktalandı. Demomu uzun ve ayrıntılı bir cutscene ile açıldı, (yeniden) Argent d'Nur, zengin Maykrs ve gece nöbetçileri-Doom Slayer'ın şövalye kardeşleri. Büyük adamın kendisi korkunç bir efsane olarak tasvir ediliyor; İki bacak üzerinde nükleer düzeyde bir tehdit. Bu irfan, önceki oyunların kodeks girişlerini döken kıyamet takıntılarına aşina olsa da, derin sinematik yaklaşım çok yeni, çok farklı ve çok halo hissediyor. Bu, NPC Night Sentinels'in Çevre hakkında dağılmış, UNSC Deniz Piyadelerine benzer şekilde devam ediyor. Sizinle birlikte savaşmasalar da (en azından demo yaptığım seviyelerde değil), kesinlikle bir ordunun parçası olduğunuz için daha büyük bir duygusu var - Usta Şef gibi, büyük bir gücün yenilmez öncesisiniz.

Giriş cutscene'de çok fazla karakter çalışması var ve bunun Doom'un gerçekten ihtiyaç duyduğu bir şey olup olmadığı görülüyor. Önceki oyunların hikayeye hafif yaklaşımının bir hayranı olarak, Karanlık Çağların, Slayer'ın Masalını çevre tasarımı ve kodeks girişleri yoluyla anlatmaya devam etmeyi tercih ederim, sinemaları Ebedi'de görüldüğü gibi sadece büyük açıklamalar için ayırdı. Bununla birlikte, karanlık çağlardaki kesikler yerlerini biliyorlar: bir görevi üstleniyorlar ve bir daha asla görülmüyorlar, Doom'un imza yoğun akışını kesintiye uğratmayı reddediyorlar.

Yine de başka şekillerde kesintiler var. Saf av tüfeği kesimiyle başlayan ve Slayer'ın inanılmaz yeni kalkanını kullanarak cehennem şövalyelerini parlatan açılış görevinden sonra, Pasifik Rim benzeri bir Atlan Mech'in kokpitine atıldım ve şeytani Kaiju'yu güreşmek istedim. Sonra, o sibernetik ejderhadaki gökyüzünden yükseliyordum, savaş mavnalarını indiriyor ve silah yerleştirmelerini seçiyordum. Bu sıkı yazılı seviyeler, Call of Duty'nin Modern Warfare'in AC-130 Gunship dizisi veya Infinite Warfare'in dogfighting görevleri gibi en büyük yeniliklerini anımsatan yeni oyun fikirleri ile kampanyanın hızlı bir şekilde noktasını noktalayarak önemli bir dişli kayması yaratıyor. Atlan yavaş ve ağırdır ve gökdelen yüksek perspektifi cehennem ordularını Warhammer minyatürlerine benzetiyor. Bu arada ejderha hızlı ve çevik ve geniş açılı bir üçüncü şahıs kameraya geçiş, klasik kıyametten uzak bir boyut hisseden çok farklı bir deneyimle sonuçlanıyor.

Mech savaşları Pasifik Rim ölçekli yumruklardır. | Resim Kredisi: Kimlik Yazılımı / Bethesda

En iyi FPS kampanyalarının çoğu bu tür çeşitlilikte gelişir. Half-Life 2 ve Titanfall 2, bunun için altın standardını belirler. Halo çok kısmen katlandı, çünkü araç ve ayak içi dizilerin karışımı zengin bir doku sağlıyor. Ancak, bunun kıyamet için işe yarayıp yaramayacağından emin değilim. Ebedi'de olduğu gibi, Dark Ages bir kez daha oynamak için harika karmaşık bir atıcıdır - her saniye, çekimleri, kalkan fırlatmalarını, papazları ve acımasız yakın dövüş kombinasyonlarını bir araya getirirken tam dikkatinizi gerektirir. Buna karşılık, Mech ve Dragon dizileri anemik, geri çekilmiş ve pratik olarak raylarda hissediyorlar-savaş nişanları neredeyse QTE'lere benzediklerini çok sıkı bir şekilde kontrol ediyorlar.

Call of Duty'de, bu tür senaryo dizilerinin mekanik karmaşıklığı, ayak içi görevlerden çok uzak olmadığı için bir tank sürme veya çemberli bir silah gemisinden ateş etme geçişi çalışır. Ancak karanlık çağlarda, oyun stilleri arasında açık bir körfez var, bu yüzden Eddie Van Halen ile birlikte oynayan bir ortaokul gitar öğrencisine benziyor. Ve Doom'un çekirdek savaşının her zaman yıldız olacağını bilsem de, roketle çalışan bir Mech Punch ile dev bir iblisden sümüğü dövdüğümde, "sadece" çift namlulu bir av tüfeği kullanarak yere geri dönmemi istememeliyim.

Son oyun saatim, karanlık yaşların başka bir alışılmadık kılıca geçtiğini gördü, ancak biri çok daha sağlam bir temel gibi hissettirdi. "Kuşatma", odağını ID'nin sınıfının en iyisi silah oyununa döndüren bir düzeydir, ancak Doom'un tipik olarak klostrofobik seviye tasarımını büyük bir açık savaş alanına açar, coğrafyası sayısız yol ve savaş arenası sağlamak için dar ve geniş arasında değişir. Beş Gore portalını yok etmek, Call of Duty'nin çok amaçlı, sipariş içinde eksiksiz görevleri ile aynı enerjiye sahiptir, ancak bir kez daha Halo'nun hatırlatıldım-bu haritanın açılış seviyesinin büyük ölçeği, Halo'nun iç ve dış ortamları arasındaki kontrastı çağrıştırıyor. Ve Halo gibi, buradaki yenilik, mükemmel çekirdek atıcı sistemlerine çok daha büyük alanlarda yeni bağlam verilmesidir. Arsenalinizdeki her silahın etkili aralığını yeniden düşünmelisiniz. Ücret saldırınız futbol sahası uzunluk mesafelerini kapatmak için kullanılır ve kalkan, büyük boy tank toplarından ateşlenen topçuları saptırmak için kullanılır.

Doom'un oyun sahasını genişletmenin dezavantajı, işlerin biraz odaklanamayabilir - kendimi boş yollardan geri izliyor ve döngüde buldum, bu da gerçekten tempoyu öldürüyor. Burada, Ejderhayı karışıma atarak ve bir Banshee gibi kullanarak Halo'ya daha da yakın olan karanlık yaşları görmek istiyorum; Bu savaş alanında uçabilmek, bir miniboss savaşına dalmadan önce ateş yağmur yağmak, hızın korunmasına ve ejderhanın deneyime daha ayrılmaz hissetmesini sağlayacaktı. Gördüğüm şeyin ötesinde böyle bir seviye varsa, çok mutlu olacağım.

Tam kampanyanın genel şekline bakılmaksızın, gördüklerimin çoğunun bir zamanlar diziye uygun bir şekilde uyumlu olduğu düşünüldüğünü ve fikirlerin yeniden yorumlanması gibi hissettim. İptal edilen Doom 4'ün çok azı halkın görmesi için yayınlandı, ancak 2013'ten bir Kotaku raporu farklı bir resim çiziyor. Bir kaynak, aralarında "zorunlu bir araç sahnesi" olduğu iddia edilen bir kaynak, "Çok fazla senaryo seti vardı," dedi. Ve tam olarak Atlan ve Dragon bölümlerinde var-Xbox 360 dönemi atıcılarının yenilik araç seviyelerine geri dönen mekanik olarak basit senaryo dizileri.

2016 yılında Noclip ile konuşan ID Software'den Marty Stratton, Doom 4'ün "[Call of Duty] gibi bir şeye çok daha yakın olduğunu doğruladı. Çok daha fazla sinematik, çok daha fazla hikaye. Çevrenizde çok daha fazla karakter, oyun boyunca birlikte olduğunuz daha fazla karakter." Bütün bunlar hurdaya çıkarıldı ve bu yüzden çok fazla karanlık çağlarda geri döndüğünü görmek gerçekten büyüleyici. Bu kampanya, büyük yatılı aksiyon setleri, tatlı bir şekilde işlenmiş sinemalar, çok daha geniş bir karakter kadrosu ve büyük irfan ortaya çıkacak.

Şimdi soru şu: Bu fikirler her zaman Doom için kötü bir fikir miydi yoksa Call of Duty'a çok benzediklerinde kötü bir fikir miydi? Bir parçam, bir zamanlar "Doom Call" ı koruyan hayranlar kadar şüpheci, ama aynı zamanda kimlik yazılımı fikrinden de heyecan duyuyorum, nihayet bu yaklaşımı şimdi kanıtlanmış modern kıyamet formülüne aşarak çalıştırarak.

Karanlık Çağların Dövme, Kanlı Kalbi tartışmasız ayakta, silahlı savaşı olarak kalır. Bu demoda hiçbir şey merkez sahne olmayacağını öne sürmedi ve oynadığım her şey Doom'un çekirdeğinin başka bir fantastik yeniden icatını onaylıyor. Bence tek başına bir kampanyayı destekleyecek kadar güçlü, ancak ID yazılımının açıkça başka tasarımları var. Birkaç stüdyonun yeni fikirlerinin mekanik olarak çok ince hissettirdiğine şaşırdım ve onların temiz havadan daha fazla kirletici gibi hissedeceklerinden endişeliyim. Ancak hala görülecek çok daha fazlası var ve sadece bu kırık demo görevleri bağlamsallaştırılacak. Ve bu yüzden 15 Mayıs'ta hevesle bekliyorum, sadece ID'nin rakipsiz silah oyununa geri dönmek için değil, merakımı tatmin etmek için. Doom: Karanlık Çağlar, 2000'lerin sonlarında iyi bir FPS kampanyası mı yoksa dağınık bir kampanya mı?