Taiko (太鼓) davulları çeşitli Japon perküsyon enstrümanlarını temsil eder. Japonya'da, "taiko" terimi her türlü davul kapsar, ancak uluslararası olarak, özellikle Wadaiko (和太鼓, "Japon davulları") olarak bilinen geleneksel Japon davullarını ve Kumi-Daiko (組太鼓, "davul seti") adı verilen topluluk davul stilini ifade eder. Taiko yaratmada yer alan işçilik, üreticiler arasında büyük farklılık gösterir, davul gövdesi ve cilt hazırlığı, kullanılan tekniklere bağlı olarak potansiyel olarak birkaç yıl sürer.

Japon folkloruna göre, Taiko davulları mitolojik bir kökene sahiptir. Ancak tarihsel kanıtlar, Taiko'nun Kore ve Çin'den Japonya'ya MS 6. yüzyılın başlarında tanıtıldığını göstermektedir. Bazı Taiko davulları Hindistan'dan gelen enstrümanlara benzerlikler taşır. Arkeolojik bulgular ayrıca 6. yüzyılın Kofun döneminde Japonya'da Taiko'nun varlığını doğrulamaktadır. Yüzyıllar boyunca, Taiko davulları iletişim, askeri sinyal, tiyatro eşlik, dini törenler ve hem festival hem de konser performansları gibi birçok amaca hizmet etti. Çağdaş zamanlarda Taiko, hem Japonya'da hem de küresel olarak azınlık haklarını savunan sosyal hareketlerin ayrılmaz bir parçası haline geldi.

Çeşitli davullarda çalan bir topluluğa sahip Kumi-Daiko Performans Stili, 1951'de Daihachi Oguchi tarafından öncülük edildi ve Kodo gibi gruplar tarafından ileri sürüldü. Hachijō-Daiko gibi diğer bölgesel stiller de Japonya'daki belirli topluluklar içinde gelişmiştir. Kumi-Daiko grupları sadece Japonya'da değil, aynı zamanda ABD, Avustralya, Kanada, Avrupa, Tayvan ve Brezilya gibi ülkelerde de aktiftir. Bir Taiko performansı, teknik ritim, form, çubuk kavrama, geleneksel kıyafetler ve spesifik enstrümantasyon gibi bir dizi unsuru kapsar. Topluluklar genellikle farklı türde namlu şekilli nagadō-daiko davullarının yanı sıra daha küçük shime-deiko'ya sahiptir. Birçok grup, zengin ve dinamik bir müzik deneyimi yaratarak vokal, yaylı enstrümanlar ve ahşap rüzgarlarla performanslarını geliştirir.