Taiko (太鼓) กลองเป็นตัวแทนของเครื่องมือเคาะญี่ปุ่นที่หลากหลาย ในญี่ปุ่นคำว่า "ไทโกะ" ครอบคลุมกลองทุกประเภท แต่ในระดับสากลมันหมายถึงกลองญี่ปุ่นแบบดั้งเดิมที่รู้จักกันในชื่อ Wadaiko (和太鼓, "กลองญี่ปุ่น") และสไตล์กลองชุดที่เรียกว่า Kumi-Daiko (組太鼓 "ชุดกลอง") งานฝีมือที่เกี่ยวข้องกับการสร้างไทโกะแตกต่างกันอย่างกว้างขวางในหมู่ผู้ผลิตด้วยการเตรียมกลองและการเตรียมผิวอาจใช้เวลาหลายปีขึ้นอยู่กับเทคนิคที่ใช้

ตามนิทานพื้นบ้านญี่ปุ่นกลองไทโกะมีต้นกำเนิดในตำนาน อย่างไรก็ตามหลักฐานทางประวัติศาสตร์บ่งชี้ว่าไทโกะได้รับการแนะนำให้รู้จักกับญี่ปุ่นจากเกาหลีและจีนตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 6 กลองไทโกะบางตัวมีความคล้ายคลึงกับเครื่องมือจากอินเดีย การค้นพบทางโบราณคดียืนยันการปรากฏตัวของไทโกะในญี่ปุ่นในช่วง Kofun ในช่วงศตวรรษที่ 6 ตลอดหลายศตวรรษที่ผ่านมากลองไทโกะมีวัตถุประสงค์หลายประการรวมถึงการสื่อสารการส่งสัญญาณทางทหารการแสดงละครเพลงพิธีกรรมทางศาสนาและการแสดงทั้งเทศกาลและคอนเสิร์ต ในยุคปัจจุบันไทโกะก็กลายเป็นส่วนสำคัญของขบวนการทางสังคมที่สนับสนุนสิทธิของชนกลุ่มน้อยทั้งในญี่ปุ่นและทั่วโลก

รูปแบบการแสดง Kumi-Daiko ซึ่งมีวงดนตรีที่เล่นบนกลองต่าง ๆ ได้รับการบุกเบิกโดย Daihachi Oguchi ในปี 1951 และได้รับการดำเนินการโดยกลุ่มเช่น Kodo รูปแบบภูมิภาคอื่น ๆ เช่นHachijō-Daiko ได้พัฒนาขึ้นภายในชุมชนเฉพาะในญี่ปุ่น กลุ่ม Kumi-Daiko ไม่เพียง แต่ทำงานในญี่ปุ่น แต่ยังอยู่ในประเทศเช่นสหรัฐอเมริกาออสเตรเลียแคนาดายุโรปไต้หวันและบราซิล ประสิทธิภาพของไทโกะครอบคลุมองค์ประกอบที่หลากหลายรวมถึงจังหวะทางเทคนิครูปแบบด้ามจับเสื้อผ้าแบบดั้งเดิมและเครื่องมือวัดเฉพาะ วงดนตรีมักจะมีกลองNagadō-Daiko รูปทรงกระบอกชนิดต่าง ๆ รวมถึง Shime-Daiko ที่เล็กกว่า หลายกลุ่มปรับปรุงการแสดงของพวกเขาด้วยเสียงร้องเครื่องดนตรีสตริงและวูดลมสร้างประสบการณ์ทางดนตรีที่หลากหลายและมีชีวิตชีวา