Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classics ($ 49,99) - Een verzameling klassieke arcade-vechtspellen

Als fan van Marvel, Capcom en vechtgames in de jaren 90 is Capcom's vechtgameserie gebaseerd op Marvel-personages als een droom die uitkomt. Beginnend met het uitstekende X-Men: Children of the Atom, worden deze games steeds beter en beter. Terwijl de Marvel Super Heroes-franchise zich uitbreidde naar het bredere Marvel-universum, en later de ongelooflijke Marvel-crossover met Street Fighter, naar het over-the-top Marvel vs. Capcom, en in Met "Marvel vs. Capcom 2", wat extreem overdreven is in elk aspect blijft Capcom de standaard van gaming verhogen. Dit is niet het einde van de serie, maar het brengt ons aan het einde van wat er wordt behandeld in Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classics. Oh, en je krijgt ook Capcoms uitstekende side-scrolling arcadespel The Punisher als extra bonus. Een geweldige set spellen.

Deze collectie lijkt het werk te zijn van het team dat de Capcom Fighting Collection heeft gemaakt, en heeft in de meeste opzichten vergelijkbare functies en bonusinhoud. Helaas strekt dit zich uit tot het hebben van slechts één opslagstatus in de hele verzameling, gedeeld door alle zeven games. Dat is al vervelend genoeg in een collectie vol vechtspellen, maar het wordt nog erger gemaakt door de toevoeging van een zijwaarts scrollend spel waarin je misschien zelfstandig je voortgang in vechtspellen wilt opslaan. Oké. Al het andere hier is hoe jij het wilt hebben. Veel opties zoals visuele filters en gameplay-opties, geweldige extra's, waaronder talloze illustraties en een muziekspeler, en online multiplayer met terugdraaifunctie. Een nieuwe toevoeging aan deze collectie is de NAOMI-hardware-emulatie, en de mensen bij Capcom die dit werk doen, hebben geweldig werk geleverd. Marvel vs. Capcom 2 ziet er geweldig uit en speelt geweldig.

Ik ga het daarom niet bekritiseren, maar ik wil wel zeggen dat ik wou dat er enkele consoleversies in zaten. De PlayStation EX-versies van teamvechtgames zijn zo verschillend dat ze hier leuk zouden zijn om op te nemen, terwijl de Dreamcast-versie van Marvel vs. Capcom 2 veel interessante extra's heeft die het tot een topkeuze maken voor thuisgamen voor singleplayer. spelers. Ik zou het niet erg vinden als Capcom ook twee van zijn Super Famicom Marvel-games zou toevoegen, ook al waren het niet de beste games. Welnu, de naam van de collectie is Arcade Classics, en in tegenstelling tot Blizzard lijkt die term hier correct te worden gebruikt.

Zowel Marvel-fans als fans van vechtgames hebben reden om zich te verheugen over deze uitstekende collectie. De spellen zijn geweldig, er wordt met zorg mee omgegaan en je krijgt een mooie set extra's en opties. Het hebben van slechts één opslagstatus die door alle games wordt gedeeld, is een ernstig nadeel, maar verder kan ik niet veel vinden om over te muggenziften. Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classics is een andere must-have-collectie van Capcom en werkt geweldig op Switch.

SwitchArcade-beoordeling: 4,5/5

Yars stijgt ($29,99)

Ik geef toe dat ik sinds de release behoorlijk sceptisch ben over deze game. Ik hield van ‘Yars’ Revenge’. Een van mijn favoriete 2600-spellen. Dus toen ik las dat WayForward was uitgekozen om een ​​Yars-game in Metroidvania-stijl te maken met in de hoofdrol een jonge hacker met de codenaam Yar, had ik het gevoel dat ik op een parodiewebsite was gestuit. Het is gewoon de perfecte storm van waarom, weet je? Moet ik dus terugnemen wat ik zei? Ja en nee. Allereerst is dit een goed spel. WayForward doet het hier uitstekend, dus ook hier doet het het uitstekend. Het ziet er goed uit en klinkt goed, speelt soepel en de kaartindeling is goed genoeg. Zoals gebruikelijk bij WayForward duren baasgevechten vaak te lang, maar dat is geen groot probleem.

WayForward moet ook worden geprezen omdat het worstelt met de netelige kwestie van het proberen dit spel te koppelen aan een oude single-screen shooter. Je speelt vaak levels in de stijl van Yars Revenge, en de vaardigheden die je verkrijgt doen denken aan het originele spel, maar het is ook zoveel mogelijk verbonden met een relatief goed ontwikkeld achtergrondverhaal. Dit voelt nog steeds als een grote opgave, maar ik denk niet dat Atari veel andere keus had dan zoiets gewaagds te proberen. De bibliotheek met klassieke games kan immers maar in beperkte mate worden "opgeladen". Het voelt als een spel dat heen en weer beweegt tussen twee doelgroepen die elkaar nauwelijks overlappen, en ik weet niet zeker of dat beter is dan iets compleet origineels maken.

Hoewel de vraag of dit conceptueel verantwoord is nog steeds ter discussie staat, bestaat er geen twijfel over dat de game zelf vermakelijk is. Ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken over de beste games in het genre, maar als je op zoek bent naar een game in Metroidvania-stijl waar je over een weekend je tanden in kunt zetten, zul je het niet voelen als je Yars speelt. Stijgende teleurstelling. Wie weet? Misschien bouwen ze hier een of twee keer op voort en dan voelt alles natuurlijk aan.

SwitchArcade-beoordeling: 4/5

Rugrats: Avonturen in Gameland ($ 24,99)

Ik ben een paar jaar ouder en heb niet veel heimwee naar Rugrats, maar ik ben niet oud genoeg dat ik het niet een paar keer heb gezien met mijn jongere broers en zussen. Ik ken bijvoorbeeld de namen van de hoofdpersonen en het themalied. Vraag me niet naar de film of de versie voor volwassenen, en vraag me zeker niet om specifieke afleveringen te herinneren. Ik kende Rugrats, maar ik had geen bijzonder warm en vaag gevoel bij het merk. Met dat in gedachten wist ik niet wat ik kon verwachten van Rugrats: Adventures in Gameland. Ik heb mensen horen zeggen dat het op 'Bonk' lijkt en dat het in ieder geval past bij Tommy's anatomie. Nou ja, er is maar één manier om het zeker te weten. Ik startte het spel, selecteerde Tommy en ging naar het tutorialniveau.

Het eerste wat opvalt is het heldere beeld. Als mijn geheugen correct is, is het zelfs duidelijker dan de show. Het volgende dat mij verraste was de onhandige plaatsing van de bedieningstoetsen. Gelukkig is er een optie om dit probleem op te lossen. De muziek is het thema van Rugrats, dus het klopt allemaal. Er zijn enkele Reptar-munten om te verzamelen, evenals enkele eenvoudige puzzels en vijanden om mee om te gaan. Oké, geen probleem. Een platformgame met niveauverkenning, een beproefde formule. Het is niet helemaal 'Bonk', maar dat belooft niet.

Op een gegeven moment kreeg Tommy een paar hits, dus besloot ik over te stappen naar Chucky om van zijn volledige gezondheid te genieten. Toen merkte ik dat hij een heel bekende sprong maakte. Een zeer hoge maar enigszins moeilijk te controleren sprong. Dat doen ze toch zeker niet? Ik schakelde over naar Phil, die heel laag sprong, en daarna Lil, die kon... zweven. En dat deden ze. Dat doen ze echt! Vrienden, dit is een spel geïnspireerd op Super Mario Bros. 2 (Amerikaanse versie)! En ja hoor, de vijand waar ik tegenaan stampte, kon ook worden opgepakt en gegooid. Er waren ook blokken die ik moest oppakken en stapelen om hoger gelegen terrein te bereiken. Enigszins niet-lineaire niveaus met veel verticaliteit! Niveaus waar je in het zand moet graven, en je weet dat Phil de beste is in graven. wonderbaarlijk.

Ik bedoel, er zijn hier enkele knipoogjes naar andere platformgames, maar de hoofdgameplay doet denken aan wat waarschijnlijk een best verkochte klassieke game is die nog nooit is geïmiteerd. Niet slecht, niet slecht. De baasgevechten zijn zelfs leuk en plezierig. Na een tijdje spelen merkte ik zelfs dat ik de beelden en de soundtrack kon schakelen tussen een hippe moderne versie en een 8-bits weergave op NES-niveau. Het speelt hoe dan ook goed, en beide stijlen hebben hun verdiensten. Oh, en je kunt ook filters gebruiken. Als je het wilt, is het er. Maar ja, creatief en leuk. Geïnspireerd door een spel dat ik erg leuk vind. Maakt goed gebruik van zijn mandaat. Je kunt multiplayer-spellen spelen! Afgezien van de besturingsproblemen, is mijn enige klacht dat het een beetje te kort en simplistisch is.

Rugrats: Adventures in Gameland is beter dan ik had verwacht. Het is een platformgame van hoge kwaliteit in de stijl van een westerse versie van Super Mario Bros. 2, met een paar extra elementen en features die ervoor zorgen dat het niet te dicht bij de bron komt. De Rugrats-licentie wordt goed gebruikt, hoewel ik graag zou willen dat deze voor de tussenfilmpjes was gebruikt. Natuurlijk, een beetje kort en licht, maar voor fans van platformgames en Rugrats is het de moeite waard om te spelen.

SwitchArcade-beoordeling: 4/5